Paul Franklin

Paul Franklin
Paul Franklin
Algemene informatie
Volledige naam Paul V. Franklin
Geboren Detroit (Michigan), 31 mei 1954
Geboorteplaats DetroitBewerken op Wikidata
Land Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten
Werk
Jaren actief 1970-heden
Genre(s) country, rock
Beroep muzikant, multi-instrumentalist
Instrument(en) pedal steelgitaar, lap steelgitaar, bariton steelgitaar, dobro, fiddle, drums
Act(s) Vince Gill, Barbara Mandrell
(en) Discogs-profiel
(en) IMDb-profiel
(en) MusicBrainz-profiel
Portaal  Portaalicoon   Muziek

Paul V. Franklin (Detroit (Michigan), 31 mei 1954) is een Amerikaanse country- en rockmuzikant (steelgitaar, dobro, fiddle, drums), vooral bekend van zijn werk als steelgitarist. Hij begon zijn carrière in de jaren 1970 als lid van de roadband van Barbara Mandrell. Daarnaast toerde hij met Vince Gill, Mel Tillis, Jerry Reed en Dire Straits. Sindsdien is hij een productief sessiemuzikant geworden in Nashville en speelt hij op meer dan 500 albums.[1] Hij is door de Academy of Country Music verschillende keren uitgeroepen tot beste steelgitarist en werd in 2019 opgenomen in de Musicians Hall of Fame and Museum. Naast de pedal steelgitaar en lap steelgitaar speelt Franklin dobro, fiddle en drums, evenals drie op maat gemaakte instrumenten, de pedabro, The Box en de bariton steelgitaar.[2][3]

Sinds 2016 biedt Franklin online steelgitaarlessen aan.[4][5]

Biografie

Muzikale innovaties

Hij staat bekend om het inbrengen van meerdere muzikale innovaties in het countrymuziekcircuit.[1] Een daarvan, de pedabro, is een type dobro, uitgerust met pedalen en wordt bespeeld als een pedal steelgitaar. Deze is uitgevonden door Franklins vader. De eerste van vele hitrecords met de pedabro was Forever and Ever, Amen van Randy Travis. Franklin heeft ook twee nieuwe varianten steelgitaren gemaakt, de eerste is een soort lap steelgitaar met de bijnaam The Box, waarvan het geluid is beschreven als een drassige akoestische gitaar.[1] Het andere type gitaar dat hij heeft uitgevonden, is de bariton steelgitaar, waarvan de snaren een octaaf lager zijn gestemd dan een traditionele pedal steelgitaar.[1]

Samenwerkingen

Hij speelde steelgitaar op de top vijf hit Nice to Be With You van de band Gallery uit 1972. Franklin heeft tijdens zijn carrière met veel bekende acts gewerkt, waaronder Mark Knopfler en Dire Straits, Barbara Mandrell, Rodney Crowell, Notting Hillbillies, Sting, Peter Frampton, George Strait, Alan Jackson, Faith Hill, Shania Twain, Barbra Streisand , Reba McEntire, Patty Loveless, Kathy Mattea, Big & Rich, Clint Black, Etta James, Jake Owen , Kane Brown, Kenny Rogers, Kid Rock, Lauren Alaina, Lee Ann Womack, Lionel Richie, Luke Bryan , Olivia Newton-John, Peter Cetera, Randy Travis, Ronnie Milsap, Sheryl Crow, Thomas Rett, Tim McGraw, Toni Braxton, Trace Adkins, Vince Gill en Megadeth. Franklin is lid van The Time Jumpers, een country en western swingband. In juli 2013 brachten hij en Vince Gill een gezamenlijk album uit met de naam Bakersfield.[6]

Discografie

  • 2013: Bakersfield (met Vince Gill) (cd/lp/download, MCA Nashville)

Externe link

  • Paul Franklin Method
  • Paul Franklin Interview NAMM Oral History Library (2019)
Bronnen, noten en/of referenties
  1. a b c d Paul Franklin-2005 CMA-genomineerd profiel. About.com (2005). Gearchiveerd op 13-4-2014. Geraadpleegd op 04-03-2021.
  2. (en) The Paul Franklin Method. Modern Music Masters, Inc. Geraadpleegd op 04-03-2021.
  3. Paul Franklin | Guitar+ | D'Addario. www.daddario.com. Geraadpleegd op 04-03-2021.
  4. (en) juni 2018-Truetone. Geraadpleegd op 04-03-2021.
  5. Texas Steel Guitar Association. texassteelguitar.org. Geraadpleegd op 04-03-2021.
  6. Vince Gill onthult coverart, tracklijst + releasedatum voor nieuw album met Paul Franklin[dode link]. Theboot.com (5 juni 2013). Geraadpleegd op 04-03-2021.
  • Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Paul Franklin op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.
Bibliografische informatie